Księgarnia - Wspomnienia i listy
Szlakami moich wód...  Cena: 25.00 zł
Irena Sławińska

Seria „Mistrzowie”, t. II

Cena zbytu 35,00 zł
Cena promocyjna 25,00 zł


Wydanie II
Lublin: Norbertinum, 2004
Objętość 215 s. + 56 s. il.
Format 147 x 205 mm
Oprawa miękka klejona
ISBN 83-7222-177-4
ISSN 1895-0868

[ Wspomnienia światowej sławy znawczyni dramatu i teatru ]

Przedmowy: abp Józef Życiński, Marian Maciejewski

Książka uhonorowana Nagrodą im. Bolesława Prusa za rok 2000

O książce

Ostatnia książka profesor Ireny Sławińskiej, odkrywająca przed nami dotąd nieznane oblicze uczonej: bardzo prywatne, a przy tym pogłębiające już to, które wydawało nam się znane: doświadczenie tułaczki związane z okresem I wojny światowej, najazdem bolszewików, przejmujące wspomnienie z czasów II wojny światowej. Opowiadania zawarte w książce, nawiązujące do tych przeżyć, mają znamienny charakter: są przypowieściami o życiu i śmierci, utraconym chlebie, odzyskiwanej nadziei. Bez niechęci, a niekiedy z humorem pisze Autorka o ''minionej epoce PRL''. Umiejętność zachowania dystansu do okresu „zniewolonych umysłów”, któremu nigdy nie uległa, zachowując autonomię w zamian za brak przywilejów, orderów, państwowych stypendiów, intratnych posad i gaż, ma chyba też swoje źródło w umiłowaniu życia prostego w poczuciu harmonii z naturą i zdrowym rozsądkiem.

O Profesor Irenie Sławińskiej

Irena Zofia Sławińska urodziła się 30 sierpnia 1913 roku w Wilnie jako córka Seweryna, inżyniera, i Heleny z Kurnatowskich. Po ukończeniu gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej (1930) rozpoczęła studia polonistyczne i romanistyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, które zakończyła egzaminem magisterskim w 1935 roku. W roku 1939 studiowała w Paryżu na Sorbonie dzięki stypendium Funduszu Kultury Polskiej. Podczas okupacji prowadziła w Wilnie tajne nauczanie, działała w Armii Krajowej. Po wojnie wydostała się z Wilna i w latach 1945-1949 pracowała w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (w 1946 roku uzyskała tam doktorat). Od roku 1950 związała się z KUL, najpierw na etacie adiunkta i zastępcy profesora, a następnie profesora nadzwyczajnego (1956). W 1967 roku uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Od początku (1950) aż do roku 1975 pełniła funkcję kierownika Katedry Teorii Literatury, a od roku 1975 kierowała Katedrą Dramatu i Teatru. W latach 1962-1964 była Dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych KUL. Przez ponad pół wieku była blisko „Tygodnika Powszechnego”, zarówno jako członek zespołu redakcyjnego, jak i szerzej – jego środowiska. Była członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Naukowego w Toruniu, członkiem Komitetu Nauk o Literaturze PAN, a także Instytutu Badań Literackich PAN, członkiem Rady Naukowej Instytutu Sztuki PAN oraz wielu międzynarodowych towarzystw literaturoznawczych i teatrologicznych, m.in. FILLM (Międzynarodowa Federacja Literatury i Języka), FIRT (Fédération Internationale de Recherche Théâtrale), SIHCTOB (Societe Internationale d’Histoire Comparée du Théâtre, de l'Opera et du Ballet). Wykładała na wielu zagranicznych uniwersytetach – w Kanadzie (Montreal, 1957), w USA (Brown University w Providence, Rhode Island i Urbana, University of Illinois, 1968-1969), w królestwie Belgii (katolicki uniwersytet w Louvain, 1971-1974), w Szwajcarii (Fryburg, 1979). Po przejściu na emeryturę (1983/1984) aż do 1992 roku prowadziła w KUL wykłady i seminaria doktoranckie, organizowała sympozja... Miała udział w powstaniu (w 1991 roku) pod kierunkiem prof. Jerzego Kłoczowskiego w Lublinie Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej i do końca była w jego zespole.

W 1986 roku otrzymała doroczną Nagrodę TN KUL im. Idziego Radziszewskiego; w 1994 roku – nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku za prace nad dramatem i teatrem. Powstała w r. 1994 Wschodnia Fundacja Kultury, która za cel stawia sobie upowszechnianie sztuki i humanistyki zbliżającej narody, przełamującej stereotypy i ukazującej bogactwo kultury Europy Środkowo- Wschodniej, przyznała Jej swój medal (odznaczenie to otrzymali również m.in. prof. Jerzy Bartmiński, Ryszard Kapuściński, Dora Kacnelson i Dmytro Pałwyczko). Polski PEN-Club przyznał Irenie Sławińskiej w roku 1995 Nagrodę im. Ksawerego Pruszyńskiego. Zgodnie z życzeniem jej fundatora, Mieczysława Pruszyńskiego, przyznawana jest za twórczość eseistyczną i publicystyczną (po raz pierwszy wręczono ją w 1989 roku). Irena Sławińska została też laureatką Ogólnopolskiej Nagrody Literackiej im. Franciszka Karpińskiego za całokształt twórczości. Nagroda jest przyznawana od 1995 roku przez Oddział Podlaski Katolickiego Stowarzyszenia ''Civitas Christiana'' w Białymstoku, fundatora nagrody. Co roku inny twórca honorowany jest za wartości ponadczasowe w twórczości literackiej. Wśród nagrodzonych są ks. Jan Twardowski, ks. bp Józef Zawitkowski, Ernest Bryll, Waldemar Smaszcz, ks. prof. Janusz Frankowski - biblista, Stanisław Szewczenko - ukraiński tłumacz i poeta, Marek Skwarnicki - tłumacz i wydawca utworów literackich Karola Wojtyły, Jan Leończuk, białostocki poeta, prozaik, tłumacz i wydawca. W roku 2000 Irena Sławińska została uhonorowana Nagrodą Literacką im. Bolesława Prusa w dziedzinie prozy za lata 1998 – 1999 (ustanowioną przez lubelski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Urząd Marszałkowski Województwa Lubelskiego, Urząd Miasta Lublina, Bibliotekę Uniwersytecką KUL i Wydawnictwo „Norbertinum”). Powodem przyznania nagrody była Jej wspomnieniowa książka Szlakami moich wód...

Była wielką humanistką, wybitną uczoną, badaczką teorii dramatu, powieści i liryki, teoretykiem i historykiem literatury, teatrologiem i znawczynią Norwida. Podejmowała także wielokrotnie refleksje nad literaturą religijną. Jej zainteresowania skupiały się na dramacie - zwłaszcza poetyckim - oraz na twórczości dramatycznej Cypriana Kamila Norwida i Paula Claudela. Bibliografia Jej prac naukowych obejmuje blisko 500 pozycji, w tym 15 własnych książek (kilka z nich – w językach francuskim i angielskim) i wiele tytułów pod Jej redakcją lub z Jej udziałem. Pod jej kierunkiem powstało około 350 prac magisterskich, była też promotorem ponad 40 prac doktorskich (14 z Jej doktorantów uzyskało habilitację). Tłumaczyła dramaty Claudela (Atłasowy trzewiczek, Joanna d'Arc na stosie) oraz Oskara Miłosza (Szaweł z Tarsu i Mefiboset). Jej naukową drogę przedstawia laudacja Artura Hutnikiewicza z okazji odnowienia Jej doktoratu na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, zamieszczona w podwójnym numerze „Więzi” (XI-XII 1996). Regularnie, na przestrzeni pół wieku, publikowała w „Tygodniku Powszechnym”.

W roku 1994 została laureatką Nagrody Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego (którą ufundował Mieczysław Pruszyński, brat zmarłego pisarza i publicysty, a która była przyznawana za reportaż literacki, opowiadania i literacką eseistykę w duchu twórczości Ksawerego Pruszyńskiego).

Irena Sławińska zmarła 18 stycznia 2004 roku w Warszawie, w wieku 91 lat. Została pochowana na Powązkach.

[za: www.kul.pl]



« powrót
Ilość