Najnowszy tom wierszy Udane życie Henryka J. Kozaka (Wydawnictwo „Norbertinum”. Lublin 2017. s. 94) ukazał się w 50. rocznicę jego debiutu w „Kamenie”. Niech mi poeta Kozak wybaczy, że lekturę tomiku zacząłem od „Uroków udanego życia” pióra Józefa Franciszka Ferta, którego tekst jest czymś w rodzaju posłowia. Otóż Józef Fert, w wierszowane przemijanie Henryka J. Kozaka, „wszedł” nad wyraz poetycko. Przy okazji, nie owijając niczego – jak mówi ludowe porzekadło – w bawełnę. To  swoiste posłowie w przepiekny sposób czytającemu otwiera wrota do poetyckiego świata Henryka J. Kozaka. Nie będę ukrywał tego, że poezja Kozaka towarzyszy  mi od prawie pięćdziesięciu lat. Nigdy nie zawiodłem się nad ich autentycznością. Wiersze Kozaka są nad wyraz  autentyczne. Poetycka prostota wierszy Henryka J. Kozaka jest ujmująca, a zarazem szczera aż do przysłowiowego bólu, tak jak w wierszu Stary prowincjonalny poeta w oczekiwaniu na wenę: „Zobacz czy już przyszła proszę / Przejdź się po podwórku / Postój przy studni / Zajrzyj do drewutni / I komory / [...] / Zobacz / Być może wysiadła z autobusu / I idzie objuczona siatkami / Drogą z betonowych płyt / Przeskakując błotniste kałuże / Do mnie / Do domu”.

Bardzo długo zastanawiałem się, jaki na koniec wybrać wiersz. I wybrałem Jechałem do matki, dedykowany Państwu Sławie Przybylskiej i Janowi Krzyżanowskiemu:

Jechałem  przez Podlasie do matki

I do Sitnika

Na polach falowały i kłosiły się

Pszenice i żyta

W gniazdach na stodołach i słupach

Dorastały młode bociany

A obłoki na czerwcowym niebie

Przybierały postaci aniołów

I kobiet które

Mnie kiedyś kochały

Znów byłem szczęśliwy wolny chociaż

Już bez przyszłości przyjaciół

Domu pieniędzy

Patrzyłem przed siebie

Wspominałem czasy kiedy mieszkałem daleko

Pośród piasków w namiotach

Albo w betonowych dżunglach

I jak niekiedy

Obezwładniony tęsknotą

Usiłowałem sobie przypomnieć

Zapach sobiborskiego lasu

Wiosny nanadkrzniańskiej łące

Wyczarować

Widok wsi rodzinnej

W mgielnym zmierzchu

Albo polnej drogi już jesiennej

Przykrytej brzozowymi i topolowymi liśćmi

I jak raz rozbeczałem się jak dziecko

Bo nie potrafiłem przywołać

Ani krajobrazu

Ani kolorów podlaskiego lata

I zasnąłem

Bezradny i samotny

A teraz miałem to wszystko

W zasięgo oczu

Za szybą autobusu

I znów jechałem do matki

I do Sitnika.