Anna Lisa Lönnqvist

(ur. 1935)

Urodziła się 17 sierpnia 1935 roku w małej wiosce Kotkamaa, w okolicy miasta Karleby, leżącego w prowincji Osterbotten w Finlandii. W wieku 15 lat ukończyła 9-letnią szkołę podstawową. Przez dalsze dwa lata pracowała w rodzinnym gospodarstwie. W wieku 18 lat ukończyła ośmiomiesięczną chrześcijańską szkołę zawodową w Nykarleby. Niedługo potem zapadła na bliżej nieokreśloną chorobę o podłożu neurologiczno-neurotycznym i zmuszona była przez kilka tygodni leżeć w gipsie usztywniającym kręgosłup. Był to czerwiec i lipiec 1953 roku. I wtedy właśnie napisała swój pierwszy wiersz. Rozpoczęły się poważne, niekiedy trudne do zniesienia kłopoty ze zdrowiem: bóle mięśni i kręgosłupa, poczucie zmęczenia i inne dolegliwości. W wieku 20 lat przeniosła się do Jakobstad, gdzie podjęła pracę w sklepie Larsa Lönnquista. W 1956 roku zawarła z nim związek małżeński. Urodziła dwóch synów – w 1959 i 1966 roku. W roku 1982 zaangażowała się w pomoc dla ofiar stanu wojennego w Polsce. Po swojej pierwszej podróży do Polski, którą odbyła w październiku 1984 roku, organizowała w Finlandii prelekcje, serie wykładów i pisała do prasy o sytuacji życiowej Polaków. Inspirowała i przeprowadziła wiele akcji charytatywnych. Odzew w bogatej wtedy Finlandii był bardzo duży. Dzięki jej akcji informacyjnej związanej z wysyłaniem paczek zorganizowano w Jakobstad kurs wiedzy o Polsce i o potrzebach jej mieszkańców, a nawet lekcje języka polskiego. Spośród innych form pomocy trzeba jeszcze wspomnieć o stałej opiece nad Polakami odwiedzającymi Finlandię. Anna Lisa zorganizowała turnée koncertowe dla Chóru Akademickiego KUL, przekazała samochód na działalność ewangelizacyjną, organizowała wystawy malarstwa polskich artystów.

Jak pisze o sobie: „Moje zainteresowanie wierszami i literaturą zrodziło się podczas pobytu w chrześcijańskiej szkole ludowej w Nykarleby. W dwudziestym piątym roku życia napisałam pierwsze utwory. Dalsze inspiracje i rozwój twórczości nastapiły w aktywnym zespole pisarzy w Jakobstad. Twórczość poetycka, którą od wielu lat kontynuuję, rozwijała się, jak u wielu innych, obok pracy zawodowej. Choroba, która towarzyszy mi od młodości, pozostawiła swoje ślady w mojej historii, dojrzewaniu duchowyjm, a także w poezji i działalności pisarskiej. Śledzę z zainteresowaniem wszystkie prądy i poruszenia w naszych czasach. Spotykane zapatrywania i poglądy dają zawsze okazję do głębszych myśli i dyskusji. Te rozmowy – wychodzące, a nawet wynikające z różnych poglądów – mogą zjednoczyć dwoje ludzi, mogą również zjednoczyć całe narody. Osiągnięcie dialogu między człowiekiem i człowiekiem już jest wartościowym wkładem w dzieło pokoju. Nie tylko cierpienie i smutek są dla ludzi tu, na ziemi, chociaż codziennie widzimy i słyszymy więcej niż możemy w sobie pomieścić. Jest również radość Chrystusa, która daje siłę i wiarę w przyszłość wszystkim, którzy wędrują doliną cierpienia. Każdy człowiek kształtuje swoje życie i ma do przebycia swoją własną drogę. Jest wiele pięknych pereł, które możemy zebrać w czasie tej drogi, sprawić, by były radością i pociechą na chwałę życia, dla bezbronnych dzieci w bezdomności tej ziemi. Całe stworznie tęskni za zbawieniem, które rozciąga się ponad czasem i przestrzenią”.

Biogram na podstawie tekstów Czesława Walesy i not zamieszczonych w książkach Autorki.